Het Leven als Loner

 Mensen vinden het altijd su-per zielig óf su-per chill voor me als ik ze vertel dat ik enig kind ben. Maar de meeste mensen zien je toch als verwend rotjong die iets te veel Sinterklaascadeau’s kreeg. Een kind dat nooit heeft leren delen. Een soort freak-of-nature die nooit heeft leren ruziemaken, nooit beuken heeft leren incasseren. En nu zal ik je eens vertellen: dat klopt, klopt, klopt & klopt nog eens ook. Het verzet is over, I surrender. Na jarenlang ontkennen en het gretig ontvangen van de woorden “Maar je gedráágt je helemaal niet als enig kind” moet ik de eenzame waarheid onder ogen zien. De cliché’s zijn (hoe kan het ook anders) meer dan waar. 

Ik heb nooit hoeven delen. Mijn moeder was niet meer zo into Barbies, dus ik had ze helemaal voor mezelf (#winning). Als ik die lange blonde lokken wilde afknippen was er geen venijnig zusje die me een kartelschaar tussen mijn ribben probeerde te steken. Kon gewoon lekker mijn gang gaan, dikke schijt! Maar nu ik ouder word, merk ik dat ik van deze speelpartijtjes in m’n solo nog steeds de rotte vruchten pluk. Delen vind ik dus echt heel erg lastig en dit wordt zoetjes aan ook steeds erger. Een badkamer delen (nee), een bed (alleen als ik heel veel of voor maar één nachtje van je houd), of zelfs maar de bank (need to stretch ma legs). Ik vrees zelfs dat ik nooit van mijn leven zou kunnen samenwonen met hond, lover, kids of een mantelzorger. En dat is best een issue, want ergens wíl ik dat natuurlijk wel heel graag, ooit.

Maar het nodig hebben tijd in je eentje door te brengen, infecteert óók de jonge stedeling met broertjes en zusjes. Vroeger was de tendens: hoe voller het weekend, hoe groter de vreugde (en de kater, dat ook helaas). Nu hoor ik mijn vrienden vaak gelukzalig zuchten als ze de vraag naar weekendplannen antwoorden met “niets”. Lekker met jezelf sporten, luieren en gewoon een beetje rommelen in de huiskamer. Zo corny dat je elke dag mais zou kunnen eten. Het boeit ons allemaal helemaal nada, en ik zweer dat sinds de komst van Netflix en Snapchat we egoïstischer zijn geworden dan ooit. Verzon je vroeger nog weleens een blaasontsteking als je geen zin had om naar de film te gaan (want zeg eerlijk: wie de f heeft er zin in schreeuwende tieners die net iets te veel Grolsch hebben gezopen en na een half uur kotsend van de zure matten op de grond liggen te rollen). Tegenwoordig kijkt niemand meer raar op dat je verdorie écht niet het huis kunt verlaten voordat je het nieuwe seizoen van Black Mirror hebt gebinge-watched. Je stuurt halverwege de avond wel even een snapvideo van je status en alles is weer a-okay! Egoïsme wordt alom geaccepteerd. They’ve all been there.

Resultaat: je krijgt minder maar betere vrienden. Mensen die begrijpen dat je niet 4 verjaardagen op een vrijdag kunt (en wilt) proppen. Mensen die je met rust laten en al aan je stem horen wanneer dit nodig is. Maar misschien ook mensen die hierdoor wat langer single life verkiezen boven samen life. Niet kunnen delen líjkt iets slechts, iets waar ik me altijd een beetje voor schaamde, maar tegenwoordig kan het gewoon allemaal weer.

Dus mocht je me binnenkort tegen komen in de MacDo? Nee, je mag geen frietje ‘lenen’. En laat me met rust.

Wat: de eenzame egoïst schuilt in ons allen
Waar: geen mensen zijn
Waarom: niet mis met wat tijd voor je eigen
Website: voor de enig kinderen onder ons